De Geest van Verdi blikt terug op zijn leven en zijn muziek. Dichter/librettist Ruben van Gogh verdiepte zich intensief in de biografie van Verdi, zijn brieven en zijn opera’s. Hij merkte dat de drama’s uit het persoonlijk leven van de componist niet terugkomen in zijn muziek.
Verdi verliest in korte tijd zowel zijn twee kinderen als zijn geliefde echtgenote.
“Welbeschouwd is de dood het enige wat het leven biedt. Wat biedt het anders?”, schrijft hij in een brief. In de voorstelling zegt de Geest van Verdi: ”Mijn emoties versluieren met muziek. Dat heb ik uiteindelijk altijd gedaan. Al die emoties zijn in mijn muziek terecht gekomen. Versluierd tussen haakjes!”
Verdi vindt een nieuwe liefde, een sopraan. Hij componeert belangrijke en prachtige aria’s voor haar en andere sopranen. In deze voorstelling trekt langzaam de sluier van De Vrouw in al zijn opera’s weg: “En nu zie ik je, ja, nu zie ik je. Ik heb je in alle opera’s ten tonele gevoerd, in iedere aria weer riep ik je naam. En dankzij die muziek zag ik je. Dankzij de muziek heb ik je altijd weer terug gezien. En nu spelen anderen die muziek”.
Edwin Rutten speelt in de voorstelling de Geest van Verdi. Mylou Mazali is zijn tegenspeelster: een stem, De Vrouw, een sopraan. Zij spelen hun dialogen tussen de muziekstukken door.
Het EYE filmmuseum levert een unieke bijdrage door haar ‘stomme’ filmarchief open te stellen voor een bijdrage aan “Ik ben Verdi”. Via projectie op een groot scherm wordt de muziek van Verdi geïllustreerd met dramatische film-beelden van voor 1920, bijna uit zijn tijd!